Το σχήμα είναι κομμένο γύρω γύρω σαν σημείο, όπως τα αντικείμενα/τμήματα του άυπνου δωματίου που προσπαθεί να στήσει το μουσείο, το αρχείο.

Θήκες κρατημένες στον κώδικα [σαν χάρτης της αγάπης], δωμάτια που θα γεμίσουν με τα προσωπικά δεδομένα του κάθε ερωτοβάτη, είναι μια τοπική.

Το κάθε σχήμα του βιβλίου ξεκινά με το επιχείρημα του, η πρώτη πρόταση του, δεν αναφέρεται σ αυτό που είναι αλλά σ αυτό που λέει, δεν είναι εξωτερικός λόγος, δεν υπάρχει λόγος περί έρωτος. Εκκινεί από μια γλωσσική πτυχή

[Όπου σταθείς μέσα στο άυπνο πέλαγος, είναι υπνοβατικό]

δεν είναι φράσεις πλήρεις, μήτρες μη πληρότητας. Οι λέξεις δεν βρίσκουν τη σύνταξη τους, το κάθε σχήμα [εξωτερικά] παρέχει τη φρικίαση του μετεωρισμού. [το αγχος του παρατηρητη του υπνοβάτη]

τα σχήματα [στο μυαλό του ερωτευμένου] δεν συνδέονται με καμία λογική, αναδύονται χωρίς τάξη, δεν υπόκεινται σε σύνταξη, ο ερωτικός λόγος αποτυγχάνει να στήσει το μουσείο [αϋπνία]

κάνει κύκλους,

είναι λόγος οριζόντιος, δεν υπάρχει υπέρβαση, έργο. Τα σχήματα δεν κατατάσσονται δεν οδηγούν προς μια κατασκευή. Το βιβλίο έχει σειρά με βάση τα γράμματα του αλφαβήτου και όχι τάξη.